لوبي‌مايكوزيس (Lobomycosis)، که به عنوان بیماری خورخه لوبو (Jorge Lobo disease) یا بلاستومایکوز کلوئیدی (keloidal blastomycosis) نیز شناخته می‌شود، یک بیماری قارچی مزمن پوستی و زیرپوستی است که در مناطق گرمسیری و نیمه‌گرمسیری آمریکای مرکزی و جنوبی بومی است. ارگانیسم مولد آن، لاکازیا لوبوی (Lacazia loboi) (که قبلاً به عنوان لوبوا لوبوی شناخته می‌شد)، یک قارچ است که تاکنون تنها در شرایط زنده (in vivo) قابل کشت بوده است.

شروع و سیر بیماری

شروع لوبي‌مايكوزيس به‌طور تدریجی و طی دهه‌ها پیشرفت می‌کند. دوره کمون آن از چند ماه تا چند سال متغیر است. این قارچ در دماهای پایین‌تر از ۳۷ درجه سانتی‌گراد (۹۸.۶ درجه فارنهایت) رشد می‌کند، بنابراین انتشار سیستمیک عفونت رخ نمی‌دهد. معمولاً سابقه‌ای از تروما و مواجهه محیطی (غالباً در آب) وجود دارد.

عوامل خطر و اپیدمیولوژی

این بیماری به شدت در مردان شایع‌تر است (حدود ۹۰٪ از موارد)، که احتمالاً به علت مواجهه شغلی (مثلاً کشاورزی) است. ممکن است عوامل ژنتیکی خطر ابتلا به عفونت را افزایش دهند، زیرا برخی از قبایل بومی آمریکای جنوبی به‌ویژه در برزیل به طور مکرر مبتلا می‌شوند؛ با این حال، مارکرهای ژنتیکی خاصی شناسایی نشده‌اند. این بیماری در مسافران بسیار نادر است و اولین مورد در یک مسافر آمریکایی در سال ۲۰۰۰ گزارش شد.

میزبان‌های حیوانی

دلفین‌ها تنها حیواناتی هستند که می‌توانند حامل لوبي‌مايكوزيس باشند.

تظاهرات بالینی

لوبي‌مايكوزيس به صورت پاپول‌ها، ندول‌ها و ضایعات کلوئیدی شبیه گل کلم در نواحی باز یا سردتر بدن، مانند اندام‌های تحتانی یا گوش‌ها، تظاهر می‌کند. شایع‌ترین شکل، کلوئید ندولاری است که به‌آرامی طی سال‌ها بزرگ می‌شود. ضایعه ممکن است به صورت منفرد باقی بماند، به‌تدریج در یک ناحیه محلی گسترش یابد یا به نواحی دیگر بدن منتشر شود. در حالی که ممکن است درگیری غدد لنفاوی ناحیه‌ای رخ دهد، لوبي‌مايكوزيس به‌صورت سیستمیک منتشر نمی‌شود.

علائم و تشخیص

ضایعات پوستی به‌آرامی رشد می‌کنند و علائم معمولاً خفیف هستند، مانند خارش ملایم یا درد در صورت تروما به ضایعات. بنابراین، اغلب در تشخیص تأخیر وجود دارد.